Tinctuur van de gedroogde wortelstok, geoogst rond december/januari.

Vooral in India, Indonesië, en China heeft Kurkuma een lange geschiedenis als kruiderij, zetmeelbron, bewaarstof, kleurstof, religieuze en geneeskrachtige plant. Kurkuma werd al door de Chinese keizer Shen Nung beschreven en wordt als Jiang Huang in de Chinese geneeskunde zeer breed toegepast. Bij lever, - maag- en urinewegenklachten. Bij winderigheid, menstruatieklachten, aambeien, koorts en pijn op de borst.

Geelwortel is sinds lang één van de meest verkochte kruiden in Indonesië, waar men spreekt van koenjit. Op basis van de signatuurleer staat aldaar, vanwege de gelijkenis tussen zijn gele kleur met de gal en de huid bij geelzucht en met de vorm van de galblaas, de Kurkuma centraal bij de behandeling van galaandoeningen.

In de traditionele Indiase Ayurvedische geneeswijze wordt hij als een plantaardig aspirine en een plantaardig bijschors hormoon (cortisone)gebruikt bij een heel breed scala aan ongemakken en ontstekingen door infecties en auto-immuunaandoeningen (Artritis). Ook als maagtonicum, als bloedreinigend middel en externe huidaandoeningen.

In 1280 beschreef Marco Polo kurkuma als een eetbare plant met de eigenschappen van saffraan. Kurkuma is één van de basiskruiden van kerrie.

In het westen is kurkuma pas sinds de jaren 70/80 een belangrijke rol gaan spelen. De gecultiveerde  Curcuma Xanthorrhiza heeft een meer uitgesproken werking op de galblaas dan de Curcuma longa.

Neurologen aan de universiteit van Californië stelden vast dat in de leeftijdsgroep van 79 – 79 ongeveer 4.4 maal minder dementie en ziekte van Alzheimer voorkomen in landen waar veel Curcumine wordt gebruikt.